Αφού επέστρεψα, η ανάγκη να φύγω ξανά φάνηκε πιο επιτακτική από ποτέ. Η επιστροφή μου εδώ, σε αυτό το μέρος που κάποτε ήταν το σπίτι μου, μοιάζει με μια κλειστή πόρτα που δεν ανοίγει προς τα έξω, αλλά μόνο προς τα μέσα, γεμάτη αναμνήσεις και παρελθόν. Κάθε γωνιά, κάθε δρόμος, κάθε βλέμμα, μου θυμίζει ότι το μέρος αυτό δεν είναι πια για μένα. Η αίσθηση της εγκλωβισμένης ζωής γίνεται ολοένα και πιο πιεστική, και η ανάγκη μου να σωθώ, να αποδράσω από αυτή την κατάσταση, να αναπνεύσω ελεύθερα, εντείνεται.
Η ζωή μου εδώ φαίνεται να βρίσκεται σε κίνδυνο, όχι απαραίτητα με την έννοια της φυσικής επιβίωσης, αλλά της ψυχικής ευημερίας. Η καθημερινότητα έχει γίνει ένα είδος μάχης, ένα διαρκές κυνήγι για μια αίσθηση ελευθερίας και εσωτερικής ηρεμίας. Επιστρέφοντας σε αυτό το περιβάλλον, συνειδητοποίησα πως η αρχική μου επιθυμία να φύγω, να ξεφύγω από τα δεσμά που με κρατούσαν, δεν έχει χαθεί. Αντίθετα, έχει ενισχυθεί. Νιώθω ότι η μόνη μου ελπίδα για να σωθώ, για να ανακτήσω την ελευθερία και την ισορροπία μου, είναι να κάνω αυτό το βήμα.
